Międzynarodowy Konkurs Muzyki Polskiej
im. Stanisława Moniuszki
w Rzeszowie

(17.03.1901 ? 12.08.1990) kompozytor i pedagog urodzony w Oweczaczach, zmarły w Otwocku. W latach 1923-25 studiował kompozycję w klasie Romana Statkowskiego w Konserwatorium w Warszawie i prywatnie u Karola Szymanowskiego. Od 1926 do 1928 kontynuował studia w Paryżu pod kierunkiem Alberta Roussela oraz kształcił się w Szkole Nauk Politycznych (1927-29). Podczas studiów w 1926 założył i do 1930 był pierwszym prezesem Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków w Paryżu. Po powrocie do kraju w 1930 został dyrektorem Towarzystwa Przyjaciół Muzyki Symfonicznej w Warszawie i wiceprezesem (do 1939) polskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej. W latach 1931-35 był wiceprezesem Towarzystwa Wydawniczego Muzyki Polskiej. Od 1931 zasiadał też w Zarządzie Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich. W latach 1936-39 był profesorem i dyrektorem Konserwatorium oraz Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego w Toruniu.

Lata okupacji spędził w Warszawie, gdzie organizował tajne koncerty, uczył przedmiotów teoretycznych i kompozycji. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim pod pseudonimem dr Puławski, a po kapitulacji utworzył Polnische Rotes Kreutz Transportgruppe w celu ewakuowania z Warszawy młodzieży walczącej w AK, rannych i chorych.
Po wyzwoleniu do marca 1945 działał w Krakowie jako prezes Komisji Organizacyjnej Związku Zawodowego Muzyków, która tworzyła krakowskie placówki muzyczne (szkoły muzyczne I i II st., Filharmonię). Po powrocie do Warszawy w kwietniu 1945 został dyrektorem Departamentu Muzyki w Ministerstwie Kultury i Sztuki oraz przewodniczącym Głównej Komisji Weryfikacyjnej dla Muzyków. W latach 1946-51 i 1954-71 był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, od 1964 również kierownikiem Katedry Kompozycji. Od 1951 do 1954 wykładał i sprawował funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego oraz Teorii Muzyki i Kompozycji Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu. Równolegle do pracy pedagogicznej był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Filharmonii Krakowskiej (1949-51) i Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach (1956-57).

Przez całe życie był ideowym społecznikiem i organizatorem życia muzycznego. Współorganizował i został pierwszym prezesem (1945-48) Związku Kompozytorów Polskich, współorganizatorem i również pierwszym prezesem Krakowskiego Towarzystwa Operowego (1954-56), działał przy organizacji Filharmonii Wrocławskiej (1957-61). Pełnił wiele funkcji społecznych, m.in. w latach 1959-65 prezesa Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego i wiceprezesa Stowarzyszenia ZAiKS, w latach 1965-73 radnego m.st. Warszawy, w 1966 przewodniczącego jury Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, w latach 1971-73 i 1975-77 prezesa Oddziału Warszawskiego ZKP. Od 1973 wchodził w skład Rady Programowej Muzyki przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. W 1946 został członkiem honorowym Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego, w 1949 Związku Kompozytorów Polskich i Związku Zawodowego Muzyków PRL, w 1973 Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego.

Piotr Perkowski otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1930), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1939), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1949), Nagrodę Muzyczną miasta Krakowa (1954), Krzyż Walecznych (1959), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1960), Odznakę ?Zasłużony Działacz Kultury? (1963), Nagrodę Muzyczną m.st. Warszawy (1965), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1966, 1983), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1967), Honorową Odznakę ZAiKSu (1968), Nagrodę Muzyczną Prezesa Rady Ministrów (1976), Odznakę ?Zasłużony Nauczyciel PRL? (1981), Odznakę ?Zasłużony dla Kultury Narodowej? (1988), Nagrodę Fundacji Kultury Polskiej (1990).

Źródło biogramu: www.polmic.pl, Małgorzata Kosińska, aktualizacja: październik 2006.